En ze las, liefde is, *diepe zucht* ja er speelt zoveel mee als het daarom gaat, de berg op, op de top, de berg af, in het dal, het dal weer uit, en zo gaat het verder. Heerlijk als je dan steun kan krijgen van wat men liefde noemt. Een zaligheid, daar waar nodig, troost en genegenheid, iemand die je echt begrijpt. Vrienden, vriendinnen, familie, lotgenoten of wie dan ook, het is allemaal mooi.
Maar, ten tijde van troubles, zoiets waarvan je denkt hier kom ik nooit meer uit, weer die liefde, prima, niets op tegen, maar wat ik me dan weleens bedenkis waar, indien aanwezig, de partner staat in dit geheel. Ook hem treft de dag des oordeels, ook hij zit met zijn verdriet, wordt daar wel genoeg aandacht aan besteed? Krijg soms zo'n gevoel van dat is zijn probleem. En nee, generaliseren wil ik zeker niet, uitzonderingen zijn er altijd, ik kijk enkel naar mijn eigen omgeving.
Dan denk ik, wordt het niet tijd om eens echt te praten, echt iets aan de situatie te doen, ipv je te verschuilen, want zo voelt dat, achter schouderklopjes en troostarmen van anderen?
Begrijp me niet verkeerd, troost en genegenheid zijn oprecht, voelt eerlijk en heerlijk en heb je ook af en toe echt nodig, maar vergeten we niet zo nu en dan, bewust of onbewust, de partner?
Mijn vader, het voorbeeld in dit geheel, iedereen vroeg waarom we gingen verhuizen, iedereen sloeg de armen om elkaar heen, van maak er wat van en doe je best, geen hond die vroeg naar de gevoelens van hem, hij was immers de reden tot.
Gedrag van mensen, alles heeft een reden, verschuilen, niet echt de waarheid vertellen, daardoor moeilijk zo niet onmogelijk in de omgang, bang voor confrontaties, niet om kunnen gaan met eigen kinderen en hun gevoelens, noem maar op.
Wat ik probeer te zeggen is, betrek niet een ieder die je lief is in times of troubles, hoe lastig dat soms ook is, probeer zo dicht mogelijk bij je eigen situatie te blijven, ik zie eenvoudigweg teveel kapot gaan, ik zie teveel leed, teveel onbegrip, van hallo ik ben er ook nog en dat is onnodig, toch?
*zij*
