Texel

Stiltestof

Bladeren ristelden
verrukte waaiwind
handen mouwden

wie ben ik
de aarde draaide
zo mijn gevoel

dust to dust
het meisje kwam thuis
"mam, komt er elk jaar
meer stof bij?"

wie ben ik
aarde lag stil
ik ademloos

Niets

Niets zo stil
zo krachtig
zo zonder woord

nacht zwijgt
wind wolkenloos

en vandaag
zoveel gezegd
alle betweters
zo puntig de tong

“neem mij”, zei de dood
“ik ben nooit alleen alleen”



" ... en verdraag zwijgen"

niets zo stil
zo krachtig
zo zonder woord

Duurzaam licht

Licht jaagt er op schaduw
Muren verdwijnen om de stad
Helderheid ontmoet er leegte
Laat duren, laat duren
De stad der licht

Licht jaagt er op onrust
Harten verwarmen om de steen
Vol schijnt de maan er fel
Laat duren, laat duren
De stad der licht

Licht jaagt er op sterren
Hemels vullen zich om het punt
Waas vervaagt er gezichten
Laat duren, laat duren
De stad der licht

Andere kant

Een herinnering als koestering
laat alles even zoals het is
rust
stilte
zelfs ochtendzon van vandaag
stond roerloos aan de hemel

de bloem bloeit nog altijd
en tegelijkertijd leek alles
net even zoals het niet is

het een kan niet zonder het ander
galmt dwars door de boxen heen
zo is het, zo blijft het
zonder dood kunnen wij niet leven

ik voel dankbaarheid

Mijn liefste

Even een briefje
vermengd met wat tijd
om je nog eens te zeggen
ik ook van jou

vermoeidheid speelt op
lucht is er schaarser
toch wil ik benoemen
ik ook van jou

werk is voorhanden
stresskikkeren ken je niet
je gaat ervoor, juist daarom
ik ook van jou

zonlicht tikt de schaduw
kinderen schommelen er hoger
sterren plukken mooie dromen
ik ook van jou

nog even, heel even
dan vieren we wat we vieren
om in alle eenvoud te voelen
ik ook van jou

en jou
en jou
en jou

Opening

Wat heb je aan ploeteren
als je vastzit in drijfzand
of je zoektocht naar afleiding
dwars door verstikkende muren

Begraaf ze
in het zand
gelijk de vlieger

Zand zal opdrogen
muren zullen breken

De vreemdeling keek
nog even naar opzij
en verdween toen
met zijn schaduw

Zijn bos was zijn bos niet meer
de nacht viel
en sterren fonkelden
feller en dichterbij

een ware pracht

Gebroken golven

En de golven brakenop de rand van foutverkeerde fotogetrokken bij zonlicht

De schaduw kijkt haar letterlijk wegafkeuring zichtbaarin houding van star

Zij was de afwezigeverweren was er niet bijtoch het ongeloofin de manier waarop
Ooit komt het goed

nare open deur, clichéde stilstaande periodelijkt onoverbrugbaar
Hoop doet levenvuur zal er brandenen het water stromenzoals gebroken golven

Verstopte schoonheid

In doodse stilte hulde zich

de tweekamelenkaravaan

op trektocht naar elders

bevangen door ontzag

beschaamd om eigen nietigheid

tegenover het overweldigende

wijder dan wijdse landschap

met dorstige leefbare oases

de voetstaploze zandvlakte

stille luchtweerspiegelingen,

knallende oranje zonnen

in kinderdromen gehuld

The show must go on

De kille ruimtes rondom ons leven
niet verplaatsbaar, dus gaan wij
we zoeken naar iets maar wat?
een held, een correcte misdaad?

Wind laat gordijnen leven
en de show moet verder
verdriet beschildert ‘t doek

met onuitwisbare vlekken

Toch gaan we lachend door
want wat er ook zal gebeuren
welke hoeken we ook omgaan
het leven staat niet stil

Buiten breekt het licht
binnen vecht de vrijheid
sprookjes van gisteren
zullen nooit afsterven

Laten we zijn wie we geworden zijn
onze tempels bouwen we toch zelf
gevormd, gekneed uit modderklei
al zijn we niets in het geheel

Levenspad

Niet rechts maar linksaf slaan wordt nooit duidelijk aangegeven zoals een plaats, een tijd, een datum of punt 4,5 bij blauwe puzzeltocht

Het lijkt meer op een ondoorbroken lijn die de dubbele circel ovaal trekt en ongemerkt langzaam maar onomkeerbaar op een zomerse dag alles anders laat blijken

Wat was was

Uit ogen druppen druppels tranen van verledenverdriet niets zo zwart, niets zo wit gekleurde kleurenregenboog

Tongen vertellen het verhaal 't waarom wordt niet vermeld taal spreekt ten tijde van nu zo zuiver als 't helderste glas

Het lichaam vertoont gebreken onzichtbaar voor buitenwereld pijn is er, toch zwijgt de boom slachtofferrol wordt vermeden

Geen van hen zal eens vragen het ik-zijn is blijkbaar wat telt maatschappij verhult verdriet en voert de lach de boventoon
Wat was was wat is is zo was het zo is het